Uruguai
| República Tupamara Yorugua de Uruguay Uruk gay. | |||
|---|---|---|---|
| |||
| |||
 | |||
| Capital • Poboación |
Montevideo | ||
| Linguas oficiais | Lingua española | ||
| Forma de goberno | Vacunocracia. | ||
| Sanguinetti e sadomasoketti. | |||
| • Total | n/d | ||
| • Total | 15.000.000 de vacas e 18 humanos futbolistas. hab. | ||
| • Densidade | n/d | ||
PIB (nominal) | |||
| • Total | n/d | ||
| • per cápita | n/d | ||
| • per cápita | n/d | ||
| IDH | Non usa | ||
| Xentilicio | Yorugua. | ||
| Fuso horario | Das 20:30 horas de protección do neno. | ||
| • Horario de verán | 21:30 | ||
| Dominio de Internet | n/d | ||
| Prefixo telefónico | n/d | ||
| Prefixo radiofónico | n/d | ||
| Código ISO | n/d | ||
| Membro de: ONU, OEA, Mercosur, CSN. | |||
O Uruguai é unha provincia arxentina un país que está ao lado de Arxentina e un ex-paraíso libre de impostos de América do Sur, que limita só entre Arxentina e Brasil. É coñecida pola súa cidade máis poboada, "Bo del Monte", que representa máis do 50% da poboación do país (pobres). Entre as súas características máis salientables está o seu gran amor polo compañeiro, o fútbol, o porro e a súa baixa taxa de corrupción.
Historia[editar]
- Artigo principal: Historia de Uruguai.
Uruguai existía xa fai moito tempo pero no Paleolítico comezou a ser habitada por humanos que comezaron a ter experiencias místicas e puxéronse a dar forma de animais a tódalas pedras que atopaban pola zona o que os levou a inventar a Relixión.
Tras varias pelexas por terras finalmente o cacique dos charrúas Sepé fundou Uruguai e invitou ao Imperio Español a que viñese aquí a modernizar esta sterras e traer orde e progreso xa que fora enganado por amables misioneiros e así pasou a formar parte da Historia (con maísculas occidentais). Os españois estiveron ordeñando esta zona durante 400 anos sen conseguir outra cousa que luxo e boato polo que o perderon todo frente a varios comerciantes españois afincados no lugar que se independizaron do Reino de España ante os intentos patéticos de invadilos de Inglaterra e mentres Napoleón Bonaparte tentaba modernizar a Península Ibérica.
Tras conseguirse independizar as faccións rexionais de cada anterior provincia comezaron a pelexar entre elas xurdindo con forza Arxentina e Gran Colombia polo que o Imperio Británico meteu baza e armou aos rebeldes do Uruguai para frear os intentos centralistas de Arxentina e Brasil e así Artigas conseguiu unha base para o futuro Estado Yorugua a base de que todos aprendesen de memoria a Biblia o que non serviu de moito xa que seus paisanos se enlearon en rias guerras civís ata que viron que saía mais rentable buscar o inimigo interno dentro do país e así masacraron a seus indios nativos americanos e fundaron o Estado Orientalista Etnocida de Uruguay, deixando de pelearse entre sí para pelexarse con Paraguai (que como non tiñan moito boliche tiveron que xuntarse con Arxentina e Brasil e facerena triple Alianza) por mor de que tiñan un nome parecido e para darse autobombo chamáronse a Suiza de América (porque eran moi sosos e só producían reloxos de cuco).
Grazas á explotación agaria e non pagar un triste peso extra exportaron grandes cantidade de carne de indio e ñandú a Europa, de onde comezaron a vir tanos, españolistas, patapilas, cambacollas, etc e algún que outro miserable galego fuxindo dos foros e oblatas. Durante a Guerra Fría os Estados Unidos de América patrocinaron aquí a ditadura para por orde no seu patio de atrás, mais logo vendo que grazas á democracia se lles estaban indo das mans organizaronlle unha crise bancaria en pleno Batllismo e así voltou á miseria para poder trabarlle ben e non ter competidores e desmontar Mercosur, herexía antineoliberal.
Desorganización político-administrativa[editar]
- Artigo principal: Subdivisións do Uruguai.
A República Oriental do Uruguai está formada por departamentos que están gobernados por un intendente municipal, elixido por sufraxio subornado por un período de cinco anos. Os edís da Xunta Departamental actúan como poder lexislativo a nivel departamental.
Cultura[editar]
A cultura do Uruguai xira arredor de dous elementos esenciais: o fobal e a vaca. Dende a primeira infancia os uruguaios adestranse na poesía vacuna. Un bo exemplo é o seguinte escrito típico da escola:
|
La vaca habita en la pradera. |
| |
Na fobal, o neno uruguaio está sometido a torturas psicolóxicas e cardíacas continuas. Estímase que a esperanza de vida dos uruguaios amantes deste deporte (é dicir, o 98% do país) sería de 10 a 15 anos máis se este deporte fose indiferente para eles. Até a década dos 90, polo menos tanto sufrimento devolveu (foi recompensado con momentos agradables de alegría), pero desde alí ata a actualidade o sufrimento só leva a fallos na actividade cardíaca e frustracións e traumas emocionais.
O uruguaio, desde a súa primeira infancia, ensínase que os partidos fobais non se poden gañar cómodamente. Se non hai sufrimento ata o último segundo, o triunfo é sen sentido e non é válido. Se por exemplo estás a gañar 1 a 0 nunca, pero nunca deberías facer outro gol, tes que facer que algún xogador obteña unha tarxeta vermella e elimine a todos os atacantes do equipo substituíndoos por botas sinistras e escuras. O corazón sempre debe rematar na boca.
O pequeno uruguaio tamén aprende que é unha tibia e que é unha fibula xa que ten o uso da razón (incluso antes), aínda que a partir do tipo de fractura e/ou ruptura exposta que o uruguaio (a popular "fractura tibiaiperoné" aprende a proporcionar) "), xeralmente cre que a tiba e a fibula son un só óso e non dous diferentes." Durante décadas, os uruguaios tiveron dúas alternativas para educarse nos temas culturais na televisión. A canle estatal, cuxo programa insignia "El Sello de Hoy" promoveu un coñecemento profundo da cultura uruguaia, e canles privadas, onde o tipo uruguaio chupou a súa cultura ao ver programas de televisión arxentina lixo...
Gastronomía[editar]
O prato máis coñecido en Uruguai é o puchero de tero, un animal que, sendo irritante, irritante e insultante, non podería cumprir unha mellor función que condimentar a versión criolla do coñecido prato español, pero sen dúbida o prato máis tradicional e documentado con máis longa historia é portugués á prancha, formado por un ser humano de nacionalidade portuguesa asado lentamente na grella, este prato destinado a satisfacer só os estómagos máis fortes descende do gusto que os indíxenas da rexión (charrías e guaraníes) desenvolvían pola carne portuguesa. que foi considerada unha delicadeza de difícil adquisición e que despois se popularizou e difundiu ata converterse nun alimento básico consumido diariamente nos tempos da colonia, especialmente durante os longos períodos de asedio que entón devastaron Montevideo.
Véxase tamén[editar]
Outros artigos[editar]
| |||||||||||||||
| ||||||||||
